რამდენი დრო გასულა

ფიქრი ქროდა,სევდა წვიმდა
საწყალს გულით ედარდა
ტანჯვით კრთოდა მისი სახე
დღეს არ გამოედარა.
ფიქრიანი კრთოდა ღამე
წვიმდა მარტის ცრემლებიც
და ღამეებს სევდიანი
ხვდება მუქი ფერებით...

ჩემს პატარას

შენი პატარა ხელების სითბოს
როდის შეიგრძნობს ეს გული ნეტავ
ლექსით გადმოვცემ მე იმ სიხარულს
რასაც წინასწარ განვიცდი, ვხედავ.
მინდა ჩაგიკრა პატარავ გულში,
მალე, სულ მალე დაგკოცნო წუთში.
ნეტავ ვინა ხარ გავიგო მინდა,
სხარტად დაძვრები შენ ჩემს მუცელში...

ნაზი სანთელი

დედას ვერავინ გაუგებს რამეს
იგი ჩუმი და სევდით სავსეა
ის გვასულდგმულებს სიცოცხლით გვავსებს
ჩვენ კი ბევრი რამ არ შეგვიძლია.
დედა სიტყვებში ყველაზე ნაზი
ნაზი სიტყვაა გამოკვეთილი
ჩუმი ოცნება სევდით დაღლილი
დედის თვალებში ამოტვიფრული...

დედა

დედა მხიარული,დედა მტირალი და
დედა ფიქრიანი ღამით,
დედა დარდიანი, დედა ოცნებებით
ცაში მოფარფატე ფიფქი.
დედა მთის წყარო და
დედა წვიმის წვეთი,
თავზე რომ გვეცემა ფრთხილად,
დედა ქარიშხალი და დარდის მომთმენი
გულში რომ ინახავს თბილად...

კვლავ წვიმს

ზეცას ღრუბელი აღარ შორდება ვით შავი ნისლი
სჩანს რომ იწვიმებს და არ ვიცი რატომ და რისთვის
ჩემს გულს ასევე ახვევია შავი ფიქრები
ვხედავ რომ გლოვობს და ვერ ვხვდები რისთვის ან ვისთვის.

დაიწყო წვიმა იასამანს უსველებს კალთას
დავიწყე ფიქრი და ცრემლები მოგორავს თვალთგან...

ერთ ღამეს..

ბნელოდა, შიშის მომგვრელი სიჩუმე სუფევდა.. საათიის ისრები ისე მძიმე იყო, თითქოს ხეულში ატარებდა მისი ხმა.. სანთელი ავანთე და ვიგრძენი, თუ როგორი სევდიანი იყო საღამო. მარტო მყოფს სევდა დამეუფლა.. სიმარტოვე მეტად შევიგრძენი.. საათის ისრების ხმა მოსვენებას არ მაძლევდა.. ფანჯარაში მთვარის შუქი აღწევდა.. გარეთაც ბნელოდა, არაფერი ჩანდა ფანჯრის იქით.. ცოტა ციოდა..