ერთ ღამეს..

ბნელოდა, შიშის მომგვრელი სიჩუმე სუფევდა.. საათიის ისრები ისე მძიმე იყო, თითქოს ხეულში ატარებდა მისი ხმა.. სანთელი ავანთე და ვიგრძენი, თუ როგორი სევდიანი იყო საღამო. მარტო მყოფს სევდა დამეუფლა.. სიმარტოვე მეტად შევიგრძენი.. საათის ისრების ხმა მოსვენებას არ მაძლევდა.. ფანჯარაში მთვარის შუქი აღწევდა.. გარეთაც ბნელოდა, არაფერი ჩანდა ფანჯრის იქით.. ცოტა ციოდა..

მერე შევეჩვიე, სიბნელეს, მთვარის შუქს და საათის ისრებს, რომლებიც მძიმედ მეჩვენებოდა. 
შევეჩვიე და მეტი მინდოდა.. უფრო მეტი დრო მსურდა ამ ღამისთვის..
შემდეგ მომეწონა, ვფიქრობი, თუ როგორი კარგი იყო სიჩუმე, დროის შეგრძნებას ვკარგავდი.. მეგონა ეს ღამე არ დასრულდება, მაგრამ მომწონდა.. ფიქრის საშვალება მქონდა.. 

...... ბევრი ფიქრი როგორც ყოველთვის მრევს..