თრთის ღამე ბავშვივით, კრთის, რამედ მაინც ღირდეს უბადრუკი, შავბნელი, ჩამოსდის ღვარად ცრემლი წვიმის სახით დადენილი და გულს უწყალებს აფორიაქებულ მამას დაუნთია ღუმელი, შეშის ტკაცუნი ისმის მხოლოდ და ჭრაქის შუქით განათებულ მაგიდაზე დოქით დგას ღვინო იქვე ფიალა ძირამდე დაცლილი.
თქვენ საცდური ხართ მთებო, ხევებო მოკაზმულებო თოვლის გვირგვინით, თავზარ დაცემულთ მიწა ჩაგვექცა,
უსულო გვამებს ვეძებთ ხელებით... ბედკრულო ჩემო, ქვეყანავ ჩემო, გამოგაცალეს ძირი, ფესვები
და ჩაიტანეთ გულგახეთქილო, მშრალო ხევებო, აივსეთ გული სისხლის ზვარებით... შენ მოჩეხილო კლდისა ნაშალო,
წყალო ნაგუბარ კლდეს მოვარდნილო, დაუდგომელო ღვარცოფო მდარე,
რად დაგვატირე სამშობლო ჩემი რატომ ატირე...
მინდა ისევ კალთაში ჩაგიდო თავი, როგორც ბავშვობაში, ავტირდე და გამოვიტირო მთელი ჩემი ცხოვრება, სულ ორი წამით...
და მერე ავდგე, გავაგრძელო გზა მომავლისკენ თითქოს არაფერიც არ მომხდარა...
მინდა ჩემს ძველ უბანს ფეხ შიშველმა შემოვურბინო, როგორც ბავშვობაში კენჭები ფეხის გულებს რომ მისერავდა და ზუსტად ისე დავითმინო ტკივილები, რასაც ეს ცხოვრება მაყენებს...
მოგესალმები, სტუმარი !
კეთილი იყოს თქვენი შემოსვლა საიტზე.
თრთის ღამე ბავშვივით, კრთის, რამედ მაინც ღირდეს უბადრუკი, შავბნელი, ჩამოსდის ღვარად ცრემლი წვიმის სახით დადენილი და გულს უწყალებს აფორიაქებულ მა ..
თქვენ საცდური ხართ მთებო, ხევებო მოკაზმულებო თოვლის გვირგვინით, თავზარ დაცემულთ მიწა ჩაგვექცა,
უსულო გვამებს ვეძებთ ხელებით... ბედკრულო ჩე ..