ღამეა, ბნელა, ისეთი სიბნელეა, რომ არაფერი ჩანს. ერთადერთი ნათელი რამ, იმედის სხივია, რომელიც თითქმის არ ჩანს და ნელნელა ქრება. მე კი ჩემს მუზაზე ვფიქრობ და ვიხსენებ მასთან ერთად განვლილ წლებს.
2009 წლის სევდიანი შემოდგომა იდგა, როდესაც პირველად შევხვდი, გავიდა დრო და ვუთხარი თუ როგორ მიყვარდა. და სწორედ მაშინ გაფერკმრთალდა ის იმედის სხივი. ცა მოიქუფრა, დაიწყო კოკისპირული წვიმა, თითქოს ცა ტიროდა ჩემს მაგივრად. დაიწყო თოვა, ჩემი დარდებით დამძიმდა და გადატრიალდა დედამიწა. სწორედ ამ დროს ჩამესმა ყურში ის ავისმაუწყებელი სიტყვები: „აღარ გათენდება, სინათლეს ვეღარასდროს ნახავ“. ერთადერთი სიყვარული და იმედი გაქრა და ვინ იცის - იქნებ მართლა აღარასდროს გათენდება
და მართლა დამარცხდა სიყვარული?!..
ან საერთოდ იყო კი ეს სიყვარული?