საბას ხსოვნას

დასრულდა სიზმარი, დაიწყო ზამთარი, 
ტირიან დედები და მათი მამები 
ვისი შვილებიც მოგვიკვდა ქართველებს .
ზარები არ წყდება გლოვის და გოდების, 
ეს რა დღე დაუდგათ შვილებო თქვენს მშობლებს, 
რამდენი ჩვენგანი დააკვდა გოდებით,  
საფლავებს აყრია ვარდების გორები 
ვაიმე შვილებო ვისი ხართ სად კვდებით. 
დაგვიცდა ფეხი და უფსკრულში ჩავეშვით, 
ცოდვები გვაწუხებს, ტკივილი დაგვბინდავს 
რაღა ქნას შავებში შემოსილ პირსახეს ცრემლების წვიმებს, 
რომ ძაძებით იწმინდავს. როგორღა ვიცხოვრო ხვალ, 
როგორ შევიგრძნო დღის მადლი ან კიდე ჰაერი ვისუნთქო?
თვალებით ხედავდი, ყურებიში ეხლაც გაქვს ხმებია 
ის ხმები მიწის და საფლავის, 
როდესაც აყრიდნენ შენს შვილის საფლავსაც დააწყვეს ვარდები...
ვაიმე სად აღარ გაისმის ტირილი შვილ მკვდარი დედის და მამების ქვითინი, 
ცას წვდება სულების   სიმწარე ტკივილი სად კვდებით, 
რად კვდებით უმიზნოდ ბავშვები და მომავალი თან მიგაქვთ სამარეს. 
წაგვერთვა ძალა და აღარ გვაქვს სიტყვები, 
უძლური გაგვხადა რაღა გვაქვს სათქმელი.
დავმუნჯდი, გავქვავდი შენს დედას თვალებში ვეღარც კი ჩავხედე. 
მან მკითხა როგორღა იცხოვროს უშენოდ. 
დავპატარავდი უსუსურ სხეულში, 
გავხეთქე გული და ვიტირე, პასუხად ვერაფერს ვეტყოდი 
მე შვილ მკვდარ დედიკოს, რომელსაც დაუდგა დღე სრულად 
უმიზნო და მაინც ცოცხალი სულს ღაფავს უსიტყვოდ.  

თითქოს ეს სიგიჟეა..

თითქოს ეს სიგიჟეა..
დაე იყოს ასე..
და მერქვას მე გიჟი,
თუკი მსურს
უსასრულობის ზღვაში შევცურო 
და მუდამ ვგრძნობდე იმას,
რომ დასასრული არ არსებობს...

გტოვებთ

გტოვებთ, მივდივარ ქვესკნელისაკენ. 
კარს მიკეტავენ ედემისაკენ. 
მე ჯოჯოხეთის მკვიდრი ვარ ვიცი. 
სწორედ ამაზე აქვს ჩემს ღმერთს ფიცი. 

გტოვებთ, მივდივარ მე ამ ქვეყნიდან, 
მწარე ცხოვრების დიდი სევდიდან. 
მე ჯოჯოხეთში ვარჩიე ყოფნა! 
ეშმაკმა ჩემთვის ადგილი მოხნა! 

შემოდგომა, ზამთარი, ფოთლები და თოვლი

შემოდგომაა, მწვანე ფოთლები 
გაყვითლებულან და ჩემთან ცვივა. 
ვიცი შენ გზაზე არ შემომხვდები 
და შენს გარეშე მე ძლიერ მცივა. 

შემოდგომაა, მწვანე ფოთლები 
გახუნებულან, დამჭკნარან საწყლად. 
ვიცი, რომ შენ ვერ განმეორდები, 
ვერსად ვერ გნახავ თუნდაც ჩემს წამლად. 

მწუხარების მსხვერპლი

ბიჭი იჯდა მწუხარების მსხვერპლი
სევდიანი ჭიქა ღვინოს სვავდა.
და ის იყო დამსხვრეული გულით
ოცნებებიც უკვე სადღაც გაქრა.
მოდიოდა მასთან ერთი გოგო
და მოჰქონდა ვაზის ცრემლის სითბო,
სადღაც აკორდს აკვნესებდა ქარი
და იქ ბართან დავლურს ცეკვავს კინტო...

არარაობა

ადამიანად ვინ შეგრაცხა ადამიანო?!
უფალმა მოგცა რაც გაგაჩნდეს არ მოინატრო.
ის ხარ, რაცა ხარ, რას აკეთებ არარაობავ
ცოდვების გუდას დაამატე ამპარტავნობა.
ნება რომ მოგცენ რას იზავდი ადამიანო?!
ჩაგრავ, კლავ და რაღა უნდა დააზიანო.
სადამდე, რამდე, რა საზღვრამდე უნდა იარო,
უფლის ირწმუნე, თავი, რომ არ დაიზიანო.