ისევ სიცხე ჩამომდგარა, შემოსულა მაისი
ისევ ისე ჩაუკეტავთ უცხოთათვის კარები
ისევ ისე იწერება სამოთხეში დაისი
თუნდ ძალიან მოინდომო დაარისხო ზარები.

ისევ ისე დგახარ მტვერში უდაბნოშიც ნისლია
აწმყოც ისე იწელება თითქოს დროში ნელდება
აღარ იბრძვი და ფიქრებიც ქარავნებად მიდიან
აღარავის აღარ შველის გოდება და ვედრება

წარსული ჩემი მებრძვის აწმყოსთვის, 
სიტყვები მეტრფის მალული გრძნობის...
დამღალა ცხოვრებამ რთულმა, სასტიკმა,
დამღალა დუმილმა, დუმილმა მწარემ.
დამღალა ფიქრებმა, გამშორდით, კმარა!
კმარა ტანჯვა, ცრემლების დაღვრა.
მინდა მთელი არსებით, გულით,
მიშველეთ, ხმამაღლა, გრძნობით ვიყვირო!

ცრემლებით ვხატავ ფურცელზე ნაზად,
რომელ სიტყვებსაც ვუმზერ ღიმილით.
მინდა ავსახო ტკივილი გულის,
რომელიც ბოლოს მომიღებს მალე..
ამწამს სიკვდილი მიჯობს მე ალბათ,
რათა ასახულ ტკივილს გავექცე.
მიჯობს ცრემლებში დავიხრჩო ახლა,
ან ცეცხლის ალში ვიწოდე მუდამ..

ჩემს საიდუმლოს ვანდობ თეთრ ფურცლებს
და ჩემი გული შვებას ეცემა..
ამ მონატრებას ვეღარ ვერევი,
ეს გული მხოლოდ შენ გელოდება.
მაპატიე, რომ თეთრი ლექსი,
გულის სიღრმეში შენთვის იქმნება,
გთხოვ, მაპატიე, რომ შენს გარეშე,
ჩემი სიცოცხლე არაფერია.

ვერ გეტყვი -
,,შენს სილამაზეს
ვეტრფი თუ ვებრძვი"..
ვერ გეტყვი,
რომ სუნთქვა ხარ ჩემი..
მინდა, რომ იცოდე,
რას ნიშნავ ჩემთვის,
მინდა, რომ გრძნობდე,
რასაც ვგრძნობ შენით..

ძნელია, როცა მიჰყვები ქუჩას და იცი,
რომ იქ ბოლოს, არავინ გელის..
ძნელია, როცა ცხოვრებ და იცი,
იქ, სადრაც შორს, არავინ გელის..
ძნელია, როცა სიყვარულს კარგავ,
ძნელია,როცა შენს წარსულს ებრძვი..
ძნელია, როცა იმედებს კარგავ,
ძნელია, როცა ლოდინი გტანჯავს...

თანდათან, ნელ-ნელა, ფეხი ანელებს სვლას,
ამავდროულად გულიც წყვეტს ფეთქვას..
გონება ბინდდება, წყვეტს ფიქრს,
ქუჩაში მსვლელი მივიწევ წინ..
აზრები ირევა, ვეღარ ვგრძნობ დროს,
თითქოს და დამთავრდა, მორჩა, ვსიო!