ზეცას ღრუბელი აღარ შორდება ვით შავი ნისლი
სჩანს რომ იწვიმებს და არ ვიცი რატომ და რისთვის
ჩემს გულს ასევე ახვევია შავი ფიქრები
ვხედავ რომ გლოვობს და ვერ ვხვდები რისთვის ან ვისთვის.
დაიწყო წვიმა იასამანს უსველებს კალთას
დავიწყე ფიქრი და ცრემლები მოგორავს თვალთგან...
ბნელოდა, შიშის მომგვრელი სიჩუმე სუფევდა.. საათიის ისრები ისე მძიმე იყო, თითქოს ხეულში ატარებდა მისი ხმა.. სანთელი ავანთე და ვიგრძენი, თუ როგორი სევდიანი იყო საღამო. მარტო მყოფს სევდა დამეუფლა.. სიმარტოვე მეტად შევიგრძენი.. საათის ისრების ხმა მოსვენებას არ მაძლევდა.. ფანჯარაში მთვარის შუქი აღწევდა.. გარეთაც ბნელოდა, არაფერი ჩანდა ფანჯრის იქით.. ცოტა ციოდა..
ყოველთვის იყო ჩემს გულში დარდი,
დარდი მალული, ტკივილი მკვდარი..
ყოველთვის მწამდა, მჯეროდა ერთის ,
რომ მუდამ ჩემს გვერდით იქნება ღმერთი..
ეს გული ობლად, ფერფლად ქცეული,
უსიყვარულოდ დაძრწის ეული....
ვიცი, რომ ოდესმე ყველანი მოვკვდებით, მაგრამ სულ ცოტანი, ცოტანი ვცხონდებით. ვიცი, რომ გრძნობისგან ყველანი დავთვრებით და გრძნობის საფლავთან ყველანი დავწვებით. ვიცი, რომ ამ გრძნობას სულ არ აქვს ასაკი
და შენ რომ გიყვარვარ არს იგავ-არაკი. ვიცი, რომ სიბნელეს მე მიმცა ცხოვრებამ, მტკვარში მომისროლა გრძნობის გაოხრებამ.
"წასვლა გამიგია, მაგრამ - პოეტურად! არის მიტოვებაც, მაგრამ - გალანტური!" კვლავაც არ დავრჩები ალბათ მოგებულად, შენ კი კვლავ იქნები, ალბათ დამა გული. საცოდავი გული კვლავ შეშლილი არის, ძლიერ უყვარხარ და ბოლო ხმაზე ბღავის. მისი მძიმე სევდა ამ გრძნობებში ჩადის და სახეზე არის სისხლის ზღვანი დარდის. გრძნობა გამიგია, მაგრამ - სევდიანი! სევდაც გამიგია, მაგრამ - ლექსიანი! ამ გრძნობების ხმა არს მხოლოდ ერთხმიანი
მე მთვარის შუქზე მარტო დავჯექი და გავაგრძელე ანნაზე წერა. აქ ჩემი გულის შენ ხარ დამგრეხი, გამინადგურე ახალი ერა. მე მთვარის შუქზე მარტო დავჯექი, მაშინ მესტუმრა მე შენზე დარდი..კვლავინდებურად მე არ განვდექი და ჩემთვის ჩუმად შავ ღვინოს ვსვამდი. მე მთვარის შუქზე მარტო დავჯექი, "ჩემი ღმერთი ხარ!" - მე კვლავ ასე ვთქვი. მე სიყვარული მქონდა და დარდი და სისხლისფერი გესროლე ვარდი.
