წვიმის წვეთები მისველებსთვალებს,
ქუჩაში მსვლელი ვერ ვგრფძნობდი წამებს.
საათის ისარი მირბოდა სწაფად
და ჩემი სხეული მიენდო განცდას.
ვხედავ, რომ ბინდდება ქუჩის ბოლოში
და თვალთ ასახულს მივყვები თითქოს.
ჩაფიქრებული მივყვები ქუჩას
და ლამპიონი მინათებს ჩემს გზას.
ჩემი თვალები დაგეძებს ყველგან
და სხვაშიც მხოლოდ შენს სახეს ვხედვ.

თითქოს ეს სიგიჟეა..
დაე იყოს ასე..
და მერქვას მე გიჟი,
თუკი მსურს
უსასრულობის ზღვაში შევცურო 
და მუდამ ვგრძნობდე იმას,
რომ დასასრული არ არსებობს...

ბნელოდა, შიშის მომგვრელი სიჩუმე სუფევდა.. საათიის ისრები ისე მძიმე იყო, თითქოს ხეულში ატარებდა მისი ხმა.. სანთელი ავანთე და ვიგრძენი, თუ როგორი სევდიანი იყო საღამო. მარტო მყოფს სევდა დამეუფლა.. სიმარტოვე მეტად შევიგრძენი.. საათის ისრების ხმა მოსვენებას არ მაძლევდა.. ფანჯარაში მთვარის შუქი აღწევდა.. გარეთაც ბნელოდა, არაფერი ჩანდა ფანჯრის იქით.. ცოტა ციოდა..

ყოველთვის იყო ჩემს გულში დარდი,
დარდი მალული, ტკივილი მკვდარი..
ყოველთვის მწამდა, მჯეროდა ერთის ,
რომ მუდამ ჩემს გვერდით იქნება ღმერთი..
ეს გული ობლად, ფერფლად ქცეული,
უსიყვარულოდ დაძრწის ეული....

ნუ იტყვით, სულის სიმშვიდე
     ჯანმრთელობაა მხოლოდ..
არ თქვათ, სიმშვიდე მხოლოდ
     სიკვდილის შემდეგაა..
ნუ ემდურით უფალს და
     ნუ სთხოვთ შვებას, ახსნას..
ჰპოვეთ სიმშვიდე ბუნებაში,
     შეიგრძენით მისი ძალა,
განიტვირთეთ მისით და იპოვეთ მასში ახსნა,
     თუ რა მოგვცა უფალმა ამქვეყნიური
სიმშვიდის, შვების მოსაპოვებლად...

წარსული ჩემი მებრძვის აწმყოსთვის, 
სიტყვები მეტრფის მალული გრძნობის...
დამღალა ცხოვრებამ რთულმა, სასტიკმა,
დამღალა დუმილმა, დუმილმა მწარემ.
დამღალა ფიქრებმა, გამშორდით, კმარა!
კმარა ტანჯვა, ცრემლების დაღვრა.
მინდა მთელი არსებით, გულით,
მიშველეთ, ხმამაღლა, გრძნობით ვიყვირო!

ცრემლებით ვხატავ ფურცელზე ნაზად,
რომელ სიტყვებსაც ვუმზერ ღიმილით.
მინდა ავსახო ტკივილი გულის,
რომელიც ბოლოს მომიღებს მალე..
ამწამს სიკვდილი მიჯობს მე ალბათ,
რათა ასახულ ტკივილს გავექცე.
მიჯობს ცრემლებში დავიხრჩო ახლა,
ან ცეცხლის ალში ვიწოდე მუდამ..