ძნელია, როცა მიჰყვები ქუჩას და იცი,
რომ იქ ბოლოს, არავინ გელის..
ძნელია, როცა ცხოვრებ და იცი,
იქ, სადრაც შორს, არავინ გელის..
ძნელია, როცა სიყვარულს კარგავ,
ძნელია,როცა შენს წარსულს ებრძვი..
ძნელია, როცა იმედებს კარგავ,
ძნელია, როცა ლოდინი გტანჯავს...
თანდათან, ნელ-ნელა, ფეხი ანელებს სვლას,
ამავდროულად გულიც წყვეტს ფეთქვას..
გონება ბინდდება, წყვეტს ფიქრს,
ქუჩაში მსვლელი მივიწევ წინ..
აზრები ირევა, ვეღარ ვგრძნობ დროს,
თითქოს და დამთავრდა, მორჩა, ვსიო!
ღამით, როდესაც ყველამ დამტოვა, გალაკტიონი დადგა ჩემს გვერდით. იმ ღამით იყო წვიმა და თოვა და მე ვტკბებოდი ბახით და ვერდით გალაკტიონი ერთადერთია,
ვინც გამიგებდა ახლა მალულად... ის პოეზიის ერთი ღმერთია, ვინც ამ ტკივილებს ხედავს ფარულად! იმედი მაქვს მას შევხვდები ამ ცხოვრების შემდეგ, მასთან ვიცი გამოვტყდები, რადგან ჩუმად ვერ ვძლებ! გალაკტიონს რომ ენახა ახლა ჩემი ლექსები, გულში სიცილს წარმოთქვამდა, მე აქ არ მაქვს ეჭვები. "შენ ზღვის პირად მიდიოდი მერი",
ახლა რომ მქონდეს გამბედაობა,
ალბათ მოგწერდი, გთხოვდი შეხვედრას.
მე შენ მიყვარხარ, არ მედავო რა,
მუდამ ვაგრძელებ შენთან ვედრებას.
ამ გრძნობების წყალობით შევეჩვიე სიკვდილს,
საცოდავი თაობა მე ტკბილ სიტყვებს მითვლის,
საცოდავი ხალხი ხომ ლექსებს გარეთ ისვრის,
შენგან ბევრჯერ ვიგემე ის ჭრილობა ისრის.
ეს რამდენიმე დღეა,
ლაპარაკი მსურს შენთან.
ჩემთვის ეს გრძნობა ტყეა,
ვცდილობ მივიდე ღმერთთან.
ეს რამდენიმე დღეა,
ვუყურებ მე შენს სურათს.
ჩემში გრძნობების წრეა,
ამიტომაც ვსვამ ბურახს.
