ისე მარტივი გახდა სამყარო, რომ სიცოცხლემაც დაკარგა ფერი,
ისე მარტივი გახდა სიკვდილი, დარდი და მწუხრი შეიქნა თეთრი...
უსასრულობად იქცა ზამთარი, და ზაფხულების არ მოირიდა,
ისე მარტივი გახდა სიცოცხლე, რომ მწუხრიც თითქოს გაახალისა...
წუთი სოფელი იქცა წამებად,
დაუსრულებელ ომში ჩართულნი,
ვეღარ მოვუხვდით ისე წავიდა,
ცხოვრების წამი წუთი სოფელში...

მდინარეს მიაპობს კლდენი და მისძახის, ორია სიცოცხლე, რომ უყვართ ძალიან... ასულან მდინარის კალაპოტს მიარღვევს, ქალი და კაცია...
მოღოღავს, მოსჩქეფავს, ქაფები დარაბებს გადასდის, ხმიანობს...
ზვირთებით ბობოქრობს, აწყდება კლდის ნაპირს, წაქცევას ჰპირდება.
ხეები ხარობენ და თავებს უხრიან, ტოტები მდინარის ზედაპირს ეხებათ, მედიდურს რა უნდა მზე ეკეკლუცება, თამაშობს ფერებად...
ოქროსფერ სხივებში მტვრის ზოლი დამდგარა, მდინარეს ეცემა,
ჰაერი ნავარდობს, ქალს კაბას აუწევს, თმას ელამუნება,
სიმორცხვე გადაჰკრავს ქალწულის ბაგეებს, ლოყა უწითლდება...

მზეს მიგადარე, სხვა ვერ ვნახე შენი სადარი...
გამათბო შენმა მხურვალებამ სილამაზისა...
ანათე ასი წელიწადი შენი სხივებით,
და არ დაკარგო ნაპერწკალი სიყვარულისა...
მინდოდა ამ დღის საკვირველი მადლი შემეგრძნო,
შემესვა ამ დღის სიყვარულით სავსე ფიალა, შენ დედოფალის იერსახის მატარებელო წამში მომნუსხე, დამატყვევე გონებიანად...

ოქროსფერ სექტემბერში დავიბადე, იყო ემოციის ღამე...
დედამ დამიკოცნა სახე მის მკერდს რომ შევახე ბაგე...
ოქროსფერ სექტემბერში დავიბადე,
სული პაწაწინა ტანით...
თითებს მიკოცნიდა დედა, თვალთ ედგა ბედნიერი ნამი...
მე ამ ფოთოლცვენას მოვევლინე, სხეულს ჩაბერილი სულით...
მე ამ ღამის ნისლებს მოვყევი და მივლიდა ბებია ქალი...
მე ამ შემოდგომის ფერებს ვგავარ, წვიმებს, ქარებს ვარჩევ სულში...
ისევ იუბილე მოახლოვდა ისევ ავფრიალდი ცაში...

უსახლოდ დავრჩი ან არც მქონდა არასდროს ბინა, თავშესაფარი...
უსახლოს მედგა, სხვისი სახლი თავშესაფარად...
მერე წავედი ვერა ვპოვე ვერაფრით ბინა, ვერ ვპოვე მყუდო ნავსაყუდელი და ვერცა სახლი...
განცდა სულ მქონდა, რომ ვიყავი შეუმოსელი, განცდა სხვის ჭერ ქვეშ რო დამედო დროებით ბინა...
და მე წავედი, მე წავედი საძებრად სახლის, ცხოვრების ბოლოს ვერ ვიპოვე სიმშვიდე ვერა...

თრთის ღამე ბავშვივით, კრთის, რამედ მაინც ღირდეს უბადრუკი, შავბნელი, ჩამოსდის ღვარად ცრემლი წვიმის სახით დადენილი და გულს უწყალებს აფორიაქებულ მამას დაუნთია ღუმელი, შეშის ტკაცუნი ისმის მხოლოდ და ჭრაქის შუქით განათებულ მაგიდაზე დოქით დგას ღვინო იქვე ფიალა ძირამდე დაცლილი.    ყეფს გამალებით ძაღლი და ხმაურით დაათრევს მძიმე ჯაჭვს, აწყდება ღობეებს წკავწკავით იკლებს კარ მიდამოს, გათენდეს იქნებ მალე და დანებდეს უკუნი სიბნელე მზეს,  მზის ნათელს და მის უდიდებულესობას, ამოიზვირთება მედიდურად და წამში გააშრობს სადაც კი წვიმის კვალი დახვდება.