ვაგროვებ წამებს, წუთებს, საათებს დრო არ ბრუნდება...
ძალიან ჩქარობს ქარებს მიჰყვება სადღაც შორეთში...
დროს ეჩქარება და ჩვენ მოკვდავნი ვჩქარობთ სიცოცხლეს...
ვაგროვებ სიხარულს, ცრემლს და სიყვარულს დაუსრულებლად...
დროს ეჩქარება და მეც მივყვები გაუჩერებლად...
მე მოვაგროვებ მარგალიტიებს განურჩეველად...
დრო გაჩერდება, ვიგრძნობ დასასრულს, როგორ ბნელდება...
ღამის გუშაგი მთვარე ღრუბელს მიეფარება...
გადმოვალაგებ ჩემი გულით გადავლილ დღეებს...

დასრულდა სიზმარი, დაიწყო ზამთარი, 
ტირიან დედები და მათი მამები 
ვისი შვილებიც მოგვიკვდა ქართველებს .
ზარები არ წყდება გლოვის და გოდების, 
ეს რა დღე დაუდგათ შვილებო თქვენს მშობლებს, 
რამდენი ჩვენგანი დააკვდა გოდებით,  
საფლავებს აყრია ვარდების გორები 
ვაიმე შვილებო ვისი ხართ სად კვდებით. 

ბიჭი იჯდა მწუხარების მსხვერპლი
სევდიანი ჭიქა ღვინოს სვავდა.
და ის იყო დამსხვრეული გულით
ოცნებებიც უკვე სადღაც გაქრა.
მოდიოდა მასთან ერთი გოგო
და მოჰქონდა ვაზის ცრემლის სითბო,
სადღაც აკორდს აკვნესებდა ქარი
და იქ ბართან დავლურს ცეკვავს კინტო...

ადამიანად ვინ შეგრაცხა ადამიანო?!
უფალმა მოგცა რაც გაგაჩნდეს არ მოინატრო.
ის ხარ, რაცა ხარ, რას აკეთებ არარაობავ
ცოდვების გუდას დაამატე ამპარტავნობა.
ნება რომ მოგცენ რას იზავდი ადამიანო?!
ჩაგრავ, კლავ და რაღა უნდა დააზიანო.
სადამდე, რამდე, რა საზღვრამდე უნდა იარო,
უფლის ირწმუნე, თავი, რომ არ დაიზიანო.

ფიქრი ქროდა,სევდა წვიმდა
საწყალს გულით ედარდა
ტანჯვით კრთოდა მისი სახე
დღეს არ გამოედარა.
ფიქრიანი კრთოდა ღამე
წვიმდა მარტის ცრემლებიც
და ღამეებს სევდიანი
ხვდება მუქი ფერებით...

შენი პატარა ხელების სითბოს
როდის შეიგრძნობს ეს გული ნეტავ
ლექსით გადმოვცემ მე იმ სიხარულს
რასაც წინასწარ განვიცდი, ვხედავ.
მინდა ჩაგიკრა პატარავ გულში,
მალე, სულ მალე დაგკოცნო წუთში.
ნეტავ ვინა ხარ გავიგო მინდა,
სხარტად დაძვრები შენ ჩემს მუცელში...