საბას ხსოვნას

დასრულდა სიზმარი, დაიწყო ზამთარი, 
ტირიან დედები და მათი მამები 
ვისი შვილებიც მოგვიკვდა ქართველებს .
ზარები არ წყდება გლოვის და გოდების, 
ეს რა დღე დაუდგათ შვილებო თქვენს მშობლებს, 
რამდენი ჩვენგანი დააკვდა გოდებით,  
საფლავებს აყრია ვარდების გორები 
ვაიმე შვილებო ვისი ხართ სად კვდებით. 
დაგვიცდა ფეხი და უფსკრულში ჩავეშვით, 
ცოდვები გვაწუხებს, ტკივილი დაგვბინდავს 
რაღა ქნას შავებში შემოსილ პირსახეს ცრემლების წვიმებს, 
რომ ძაძებით იწმინდავს. როგორღა ვიცხოვრო ხვალ, 
როგორ შევიგრძნო დღის მადლი ან კიდე ჰაერი ვისუნთქო?
თვალებით ხედავდი, ყურებიში ეხლაც გაქვს ხმებია 
ის ხმები მიწის და საფლავის, 
როდესაც აყრიდნენ შენს შვილის საფლავსაც დააწყვეს ვარდები...
ვაიმე სად აღარ გაისმის ტირილი შვილ მკვდარი დედის და მამების ქვითინი, 
ცას წვდება სულების   სიმწარე ტკივილი სად კვდებით, 
რად კვდებით უმიზნოდ ბავშვები და მომავალი თან მიგაქვთ სამარეს. 
წაგვერთვა ძალა და აღარ გვაქვს სიტყვები, 
უძლური გაგვხადა რაღა გვაქვს სათქმელი.
დავმუნჯდი, გავქვავდი შენს დედას თვალებში ვეღარც კი ჩავხედე. 
მან მკითხა როგორღა იცხოვროს უშენოდ. 
დავპატარავდი უსუსურ სხეულში, 
გავხეთქე გული და ვიტირე, პასუხად ვერაფერს ვეტყოდი 
მე შვილ მკვდარ დედიკოს, რომელსაც დაუდგა დღე სრულად 
უმიზნო და მაინც ცოცხალი სულს ღაფავს უსიტყვოდ.  

---

Вернуться назад