წვიმის წვეთები მისველებსთვალებს,
ქუჩაში მსვლელი ვერ ვგრფძნობდი წამებს.
საათის ისარი მირბოდა სწაფად
და ჩემი სხეული მიენდო განცდას.
ვხედავ, რომ ბინდდება ქუჩის ბოლოში
და თვალთ ასახულს მივყვები თითქოს.
ჩაფიქრებული მივყვები ქუჩას
და ლამპიონი მინათებს ჩემს გზას.
ჩემი თვალები დაგეძებს ყველგან
და სხვაშიც მხოლოდ შენს სახეს ვხედვ.

მზეს მიგადარე, სხვა ვერ ვნახე შენი სადარი...
გამათბო შენმა მხურვალებამ სილამაზისა...
ანათე ასი წელიწადი შენი სხივებით,
და არ დაკარგო ნაპერწკალი სიყვარულისა...
მინდოდა ამ დღის საკვირველი მადლი შემეგრძნო,
შემესვა ამ დღის სიყვარულით სავსე ფიალა, შენ დედოფალის იერსახის მატარებელო წამში მომნუსხე, დამატყვევე გონებიანად...

ოქროსფერ სექტემბერში დავიბადე, იყო ემოციის ღამე...
დედამ დამიკოცნა სახე მის მკერდს რომ შევახე ბაგე...
ოქროსფერ სექტემბერში დავიბადე,
სული პაწაწინა ტანით...
თითებს მიკოცნიდა დედა, თვალთ ედგა ბედნიერი ნამი...
მე ამ ფოთოლცვენას მოვევლინე, სხეულს ჩაბერილი სულით...
მე ამ ღამის ნისლებს მოვყევი და მივლიდა ბებია ქალი...
მე ამ შემოდგომის ფერებს ვგავარ, წვიმებს, ქარებს ვარჩევ სულში...
ისევ იუბილე მოახლოვდა ისევ ავფრიალდი ცაში...

თრთის ღამე ბავშვივით, კრთის, რამედ მაინც ღირდეს უბადრუკი, შავბნელი, ჩამოსდის ღვარად ცრემლი წვიმის სახით დადენილი და გულს უწყალებს აფორიაქებულ მამას დაუნთია ღუმელი, შეშის ტკაცუნი ისმის მხოლოდ და ჭრაქის შუქით განათებულ მაგიდაზე დოქით დგას ღვინო იქვე ფიალა ძირამდე დაცლილი.    ყეფს გამალებით ძაღლი და ხმაურით დაათრევს მძიმე ჯაჭვს, აწყდება ღობეებს წკავწკავით იკლებს კარ მიდამოს, გათენდეს იქნებ მალე და დანებდეს უკუნი სიბნელე მზეს,  მზის ნათელს და მის უდიდებულესობას, ამოიზვირთება მედიდურად და წამში გააშრობს სადაც კი წვიმის კვალი დახვდება. 

თქვენ საცდური ხართ მთებო, ხევებო მოკაზმულებო თოვლის გვირგვინით, თავზარ დაცემულთ მიწა ჩაგვექცა,
უსულო გვამებს ვეძებთ ხელებით... ბედკრულო ჩემო, ქვეყანავ ჩემო, გამოგაცალეს ძირი, ფესვები
და ჩაიტანეთ გულგახეთქილო, მშრალო ხევებო, აივსეთ გული სისხლის ზვარებით... შენ მოჩეხილო კლდისა ნაშალო,
წყალო ნაგუბარ კლდეს მოვარდნილო, დაუდგომელო ღვარცოფო მდარე,
რად დაგვატირე სამშობლო ჩემი რატომ ატირე...